In Nederland wonen tussen de 20.000 en 60.000 mensen zonder papieren. De redenen voor het niet hebben van geldige verblijfspapieren lopen uiteen: er zijn gezinsmigranten die niet aan de criteria voldoen en arbeidsmigranten die laaggeschoold werk doen waardoor zij niet in aanmerking komen voor een verblijfsvergunning. Afgewezen asielmigranten vormen een zeer kwetsbare groep ongedocumenteerden. Door het strenge Nederlandse migratiebeleid is het nu erg moeilijk om een verblijfsvergunning te krijgen. Zelfs als blijkt dat er echt geen andere mogelijkheden zijn. Zo kennen wij staatlozen of mensen waarvan de identiteit niet wordt geloofd en die daarom gedwongen zijn een onzeker bestaan in de marge van de Nederlandse samenleving te leiden. Ook weigert het land van herkomst vaak om mensen zonder papieren terug te nemen. Zelfs als ze dat wel willen, zoals Sanoune bijvoorbeeld. Zijn leven staat nu noodgedwongen stil. Voor deze mensen moet een oplossing gevonden worden en dat is is niet altijd gemakkelijk.
Middelen zoals de discretionaire bevoegdheid boden voorheen een uitkomst. Deze bevoegdheid hield in dat de staatssecretaris de mogelijkheid had om voor schrijnende gevallen een uitzondering te maken. In 2019 werd de discretionaire bevoegdheid als gevolg van een politieke deal beperkt tot de eerste aanvraag. Maar schrijnende situaties ontstaan vaak in de loop van de tijd en kunnen nu niet meer meegewogen worden. De gevolgen daarvan zijn inmiddels goed merkbaar. Waar eerder de discretionaire bevoegdheid gemiddeld honderd keer per jaar werd toegepast, gebeurde dat in 2020 nog maar vier keer. Wij pleiten ervoor dat de discretionaire bevoegdheid weer terugkomt. Je kunt ons hierbij helpen door een actiemail te sturen naar een politieke partij.