Kidist is geboren in 1981 in Ethiopië. Ze heeft 3 jaar onderwijs gehad, tot ze zes jaar oud was. Ze spreekt alleen Amhaars. Als Kidist twaalf jaar oud is, worden haar ouders naar Eritrea gedeporteerd en blijft zij in Ethiopië alleen achter. Ze vindt een baantje in de huishouding, maar wordt daar seksueel misbruikt. Via een reisagent vlucht ze naar Libanon, waar ze 8 jaar bij een gezin als slaaf werkt en opnieuw seksueel wordt misbruikt. Ze vlucht verder, en via Syrië en Turkije komt ze in Griekenland terecht. Ze werkt daar drie jaar lang als hulp in de huishouding. Daarmee verdient ze niet genoeg – om in haar onderhoud te voorzien heeft ze seksueel contact tegen betaling. In 2011 reist ze met een vals paspoort naar Nederland en vraagt hier asiel aan.
Kidists asielaanvraag wordt afgewezen, omdat er gerede twijfel bestaat over haar (Eritrese) identiteit/nationaliteit. Ze kan namelijk niets vertellen over Eritrea en spreekt bijna geen Tigrinya, de taal die in Eritrea wordt gesproken. Maar Kidist is uit Eritrese ouders geboren: ze heeft zelf nooit in Eritrea gewoond, werd al op jonge leeftijd gescheiden van haar ouders en is vervolgens illegaal onder erbarmelijke omstandigheden in verschillende landen verbleven.
Via een Ethiopië/Eritrea-deskundige probeert de organisatie die Kidist ondersteunt, informatie over haar te vinden in Ethiopië, maar slaagt daar ondanks verschillende pogingen niet in.
De zaak van Kidist wordt vervolgens besproken in alle organisatie-overkoepelende overlegcircuits, maar dat levert niets op. In 2018 start Kidist een traject gericht op terugkeer naar Ethiopië, maar dit leidt niet tot bruikbare informatie. Andere pogingen om documenten of verklaringen te krijgen die haar identiteit bewijzen, blijken ook vruchteloos. Twee jaar later, in 2020, werkt ze mee aan een identificatie presentatie aan de Ethiopische autoriteiten. Dit leidt tot een ‘non-statement’: ze kunnen bij Kidist niet de Ethiopische nationaliteit vaststellen.
Kidist zit in een patstelling voor haar verblijf in Nederland. In de loop der jaren heeft Kidist ook een medische geschiedenis opgebouwd: door alles wat ze heeft meegemaakt heeft zij ernstige psychische klachten. Erover praten vindt ze echter lastig, wat behandeling moeilijk maakt. Uit een test blijkt dat Kidist laagbegaafd is: zij heeft een score van 53. De psychiater die haar behandelt, geeft aan dat de NET-therapie te moeilijk voor haar is. Ook EMDR blijkt niet haalbaar. De behandeling is ingewikkeld voor haar en bovendien is ze te zwaar getraumatiseerd. De psychiater stelt als diagnose dat Kidist aan chronische depressie lijdt en met een dissociatieve amnesie kampt. Hij schrijft psychofarmaca voor en geeft als aanbeveling om Kidist aan te melden voor begeleid wonen.
Ook op lichamelijk gebied heeft ze klachten. Ze heeft een genetische chronische aandoening aan de huid van haar voeten, waardoor ze voortdurend pijn lijdt. Hiervoor gebruikt ze medicatie en is ze onder behandeling bij een dermatoloog. Meedoen aan maatschappelijke activiteiten is ook zeer beperkt mogelijk voor Kidist. Ze spreekt Amhaars en een beetje Engels en Nederlands, maar in combinatie met haar lage IQ is communiceren voor haar problematisch. Haar wekelijkse bezoek aan de kerk is het enige lichtpuntje dat ze heeft. Het grootste deel van de week zit ze depressief thuis, omdat ze haar situatie al jaren als uitzichtloos bestempelt. Ondanks het feit dat Kidist er alles aan wil doen om hier iets aan te veranderen, lukt het vooralsnog niemand om haar perspectief te bieden voor de toekomst. Terugkeren lukt niet, een verblijfsvergunning krijgt ze ook niet.