Op veel plaatsen in de stad is ze een geliefde stamgast: Grace. Ze naait in een sociaal atelier, ze zingt in de kerk, ze zet koffie voor de cursisten van de Nederlandse les. Als ze een keer niet kan belt ze bijna huilend op en als ze een Afrikaanse jurk voor je heeft genaaid, weigert ze daar een cent voor terug.
Maar vraag haar waar ze is geboren, en ze kijkt je aan met een vage blik. ‘I don’t know’, zegt ze dan en er volgt een lang verhaal dat niets te maken heeft met de vraag. Toch hebben hulpverleners, met veel moeite, een geschiedenis kunnen reconstrueren.
Waarschijnlijk was haar moeder Liberiaanse, en haar vader Ghanees. Waar ze precies woonde weet ze zelf niet, waarschijnlijk Liberia. Haar ouders overlijden jong en in 2000 belandt Grace op straat. Ze wordt verhandeld en in Europa in de prostitutie aan het werk gezet. Nooit ging ze naar school, nooit had ze documenten. Wat moet ze doen?
Dan krijgt Grace een ernstig auto-ongeluk en belandt in een Nederlands ziekenhuis. In 2010 vraagt ze asiel aan, verward en zonder veel informatie over haar afkomst. Het leidt tot niets. In 2014 wordt Grace, die altijd netjes meewerkt met afspraken van de DT&V, ook nog in detentie gezet. Haar psychische behandeling, net opgestart, moet onderbroken worden en ze lijdt onder de omstandigheden. Maar deportatie blijkt onmogelijk, dus wacht haar wederom de straat, nu met de opdracht zelfstandig te vertrekken. Waarheen?
Ondertussen heeft ze een aardig medisch dossier opgebouwd: bloedarmoede, huid- en ademhalingsproblemen, allergieën. Ook heeft ze psychische problemen, vermoedelijk PTSS en een zeer laag IQ.
Ze woont in een kerkelijke instelling en gaat regelmatig naar een psycholoog. De kerk en haar activiteiten in de stad zijn voor Grace heel fijn, ze bloeit enigszins op. Maar echt psychisch herstel, een eigen huis, een simpele baan… Wanneer krijgt deze lieve vrouw te horen dat ze er mag zijn?